Rakst á þessi frábæru, fallegu, fornu ljóð frá Finnlandi, „spegluð af“ Guðrúnu Hannesdóttur, í Stínu (apríl 2013)
Ef vinur minn kæmi gangandi
fengi ég enn minn vin að sjá
kæmi hann til mín langt úr fjarska
ég rétti honum hiklaust hönd mína styrka
þó héldi hann á eiturnöðru
munnur minn leitaði hans í kossi
þó drypi af vörum hans úlfablóð
ég félli honum fast að hálsi
þó sleginn væri hann líkþrá sárri
legðist fegin við hlið hans niður
þó lakið væri drifið blóði.
Sokkar handa dauðanum
ég lofaði dauðanum
að prjóna á hann sokka
tæki hann mig auma
úr táradal þessum
en það gerði hann ekki
skömmin sú arna
greip bara með sér
þá glöðu og ríku
– gerpið atarna
skeytti hvorki
um skömm né sóma
tók lukkunnar börn
í lífsins blóma
skildi mig eftir
skarn allra barna
í dimmu horni
– fanturinn svorni
hvað geri ég nú?
hvers á ég að gjalda?
gráta mun ég
þurrum tárum
þó sokkalaus skeinist hann
um veröld sárkalda
– um aldir alda!
(ort út frá fornri hálfkæringsvísu með kúnstugu rími)
Sumarkoma
mýrar þiðna
skarir gliðna
sandkorn losna
eitt frá öðru
tjarnir hlýna
strendur sindra
losnar allt
úr íssins viðjum
djúpt í hafi
kviknar ylur
seint mun hlýna
kalið hjarta
sorg mín handan
þíðumarka
