Borgarleikhúsið

Ellý og Vilhjálmur

Ég hef alltaf haft tónlistaráhuga. Lærði lög og texta fljótt og auðveldlega sem barn. En aldrei lærði ég almennilega á neitt hljóðfæri þótt mér hafi boðist það heldur varð unglingauppreisn og eilífðargelgja til þess að ég hunsaði vilja og ráð foreldra minna. Ég syng mikið og dansa í eldhúsinu við alls konar tónlist; gömul dægurlög sem ég ólst upp við, t.d. lög Ellýjar og Vilhjlálms, popp og diskó, en ekki síður nýjustu slagarana sem unglingarnir fíla, elska remix, þjóðlög innlend og erlend, og svo mætti lengi telja.

Síðustu vikur hef ég fengið mikinn áhuga á klassískri tónlist, og hef sérlega gaman af að hlusta á Magnús Lyngdal velja Greatest hits af gulnuðum nótnablöðum á rás eitt. Nýlega hóf ég að æfa með Árkórnum, skemmtilegasta kór á landinu, og komst að því hvað það er gaman að syngja með öðrum og skapa samhljóm sem hefur heilandi áhrif á sál og líkama.

Við mamma fórum í Borgarleikhúsið í gær á leiksýninguna um Ellý sem nú er vegna mikillar eftirspurnar sýnd í takmarkaðan tíma Þetta er í annað sinn sem við sáum sýninguna, sem er frábær. Nýrri uppsetningin er lítillega breytt til batnaðar, meira er farið á dýpið; sársaukinn vegna drykkfelldra eiginmanna, fjarvista frá ungum börnum og áfalls við bróðurmissinn, virðist einhvern veginn meiri en áður. En tónlistin er jafnyndisleg og ljóst að þau systkinin Ellý og Vilhjálmur eiga sérstakan sess í huga fólks. Ekki var þurrt auga í salnum þegar fregnin um slysið í Lúxemborg barst Ellý og Björgvin Franz söng Söknuð. Sjálf man ég vel hver mikil áhrif skyndilegt fráfall Vilhjálms hafði á alla sem ég þekkti; segja má að ríkt hafi þjóðarsorg.

Heima á Akureyri var mikið hlustað á þau Ellý og allar plöturnar þeirra voru í rekka í stofunni og spilaðar daginn út og inn. Þau boðuðu líka alltaf komu jólanna á heimilinu. Plötur þeirra beggja seldust í bílförmum enda höfðaði tónlistin til fjölbreytts hóps hlustenda og gerir enn. Salurinn í gærkvöldi var troðfullur af ungum sem öldnum – nokkrar göngugrindur biðu upp við vegg eftir aðdáendum – en tónlistin höfðar til breiðs hóps og má segja að hún sé orðin sígild.

Allir fara leikarar vel með hlutverk sín í sýningunni en Katrín Halldóra er algjörlega frábær, það er eins og Ellý holdgerist á sviðinu og sjarminn streymir frá henni. Og Björgvin Franz fer algjörlega á kostum í sínum mörgu hlutverkum. Hann er Vilhjálmur með bartana, ungur og óöruggur, skrifar undir lélegan samning við SG hljómplötur, hann er KK og Raggi Bjarna með alla sína takta, breitt bros og húmor. Svo er þarna alvöru hljómsveit á sviðinu enda ekki annað boðlegt þegar fengist er við líf og tónlist dáðustu dægurlagasöngkonu landsins. Við mamma mælum með að ná sæti á einhverja af sýningunum sem framundan eru, þær verða samtals 258 og sú síðasta er 28. desember nk.

Blam í Borgarleikhúsinu, bara snilld

ImageÉg skellti mér á BLAM! á sunnudaginn í Borgarleikhúsinu. Það er leikhópur frá Danmörku sem sér um sýninguna með Kristján Ingimarsson (frá Akureyri) í fararbroddi. Er skemmst frá því að segja að sýningin var stórskemmtileg. Þrír skrifstofumenn stytta sér stundir í vinnunni með því að blamma, þ.e. setja upp hasaratriði úr bíómyndum og nota til þess það sem  hendi er næst, skrifborðslamba, heftara, kaffikönnu, möppum o.fl. en yfirmaðurinn vakir yfir þeim og langar innst inni að fá að vera með.  Hugmyndaflugið er óbeislað, líkamarnir ótrúlega liðugir og húmorinn alls ráðandi. Karlmennskan er í brennidepli í verkinu, töffarastælar, gengdarlaust ofbeldi og dúndrandi tónlist.  Ég sá líka á sínum tíma Af ástum manns og hrærivélar sem Kristján samdi og Ólafía Hrönn lék með  honum í, það var líka algjörlega frábært. Gaman að því þegar svona ferskir vindar blása í leikhúsinu. Ég velti fyrir mér að sýningunni lokinni, hvort hægt væri að skrifa svipað leikrit um konur að blamma Bridesmaids eða Pretty Woman…?

Bastarðar

Ég fór að sjá generalprufu Bastarða um daginn í Borgarleikhúsinu. Það var skrautleg sýning, kunnuglegt plott úr  heimsbókmenntum, faðir hafnar ástinni og trúnni og fyrirlítur afkvæmi sín sem eru stórskemmd fyrir vikið. Verkið er sagt tengjast eða byggja á síðustu skáldsögu Dostojevskís, Karamazov-bræðrum,  en sú tenging er harla óljós. Faðirinn hyggst giftast ungri konu og boðar öll börnin til sín í veisluna til að losa sig endanlega við þau. Jóhann Sigurðarson lék pabbann, frekar tilgerðarlega fannst mér. Hann er ótrúlega grimmur við börnin sín og svívirti báðar barnsmæður sínar en það vantar alveg skýringu á eðli hans. Hilmir Snær var rosa góður enda í frjóu hlutverki, frussaði mjög en framsögnin var minna ýkt en oft áður og hann var í senn brjóstumkennanlegur og fyndinn í eymd sinni og niðurbroti. Innkoma hans og Elvu Óskar var flott. Nína Dögg var rosa sexí en skorti verulega dýpt í karakterinn, hvar var sársaukinn og ofbeldið sem hún hafði mátt þola í gegnum lífið vegna fegurðar sinnar? Stefán Hallur var einhver veginn úti á túni, ekki sannfærandi persóna með sinn trosnaða víkingaboðskap. Þórunn E Clausen var í sjóræningjabúning úr Gulleyjunni sýndist mér, ekki sannfærandi leikur og erfitt hlutverk. Víkingur Kristjánsson lék skemmtilegasta hlutverkið og fór mjög vel með, vakti bæði kátínu og samúð, hann er enda eina persónan sem klýfur sig út úr ruglinu. Yngsta soninn lék ungur leikari sem ég man ekki hvað heitir en stóð sig vel. Handritið var gloppótt en leikgleðin mikil, umgjörðin flott og auðvitað loftfimleikar og pollur í miðjunni sem leikarar stungu sér eða veltu sér í eftir atvikum. Óljóst er hvað leikritið á að gerast og skiptir etv ekki máli, sviðið er rosa flott, soldið frumskógalegt, en til að færa verkið til Íslands hefði pollurinn getað verið heitur pottur og staðsetningin sumarbústaður við Þingvallavatn. Yfir sviðinu er glerþak, það er etv hlaðið táknrænu en tilgang þess sá ég ekki alveg fyrir mér nema sem uppbrot á innkomum persóna. Þar rölti um hálfber maður og dundaði sér við ýmislegt, etv draugur fortíðar eða listamaður en það hefði kannski getað verið kvenpersóna, kona sem er dæmd til að hrekjast, móðirin svívirta?