Þann 7. febrúar sl. lést í Hafnarfirði Óttar Einarsson skólastjóri og rithöfundur, einn ástsælasti hagyrðingur sinnar kynslóðar. Margar af vísum Óttars urðu landfleygar fyrir léttleika sakir og fágætrar kímni sem einkenndi hans eðlisgerð. Vísnahefðin var honum í blóð borin en eins og margir þekkja var Óttar sonur Einars Kristjánssonar frá Hermundarfelli, hins þekkta útvarpsmanns og vísnaskálds, og Guðrúnar Kristjánsdóttur frá Holti í Þistilfirði. Það er því afar viðeigandi að birta lesendum minningarljóð sem Jóhannes Sigfússon bóndi á Gunnarsstöðum orti frænda sínum og vini við hin döpru þáttaskil:
Árin stöðugt æða hjá,
eflist tímans hvinur.
Nú er Óttar fallinn frá
frændi minn og vinur.
Góður drengur genginn er
og gegn í alla staði.
Finnst mér verði að fylgja þér
ferskeytla úr hlaði.
Hennar bjarta stuðla stál
stöðugt þjóðin metur.
Ekki hafa íslenskt mál
aðrir rímað betur.
Ræktarsemi öll þín ár,
afar mikils virði.
Á grávíðinum glitra tár
í gamla Þistilfirði.
Ég átti fágæt bréfaskipti við Óttar á sl. vetri, sem verða sínu dýrmætari þegar hans nýtur ekki lengur við:
Höndin þó sé hætt að skrifa
háttum bundna stuðlagrein,
vísur þínar lengi lifa
og lýsa upp þinn bautastein.
Vísur Óttars einkenndust margar af óvanalegri kímni, og skopaðist hann oft að eigin viti og verðleikum:
Að sumu leyti Óttar er
afar klár og slyngur.
Annars bara eins og hver
annar vitleysingur.
Frá skólastjóraárum Óttars við Húsabakkaskóla í Svarfaðardal lifa ótal vísur og bragir.
Hver man ekki erindið sem hann samdi við lagboðann „Love me tender“:
og dýrðleg til að sjá.
Ofar stendur Upsafjall
eins og gamall kall.
:Sólin skín á stein og stekk
og stúlku í fyrsta bekk.
Brageyrað sagðist Óttar hafa úr föðurættinni, en glaðværðina frámóður sinni.
Þessum einkennum hélt Óttar til hinsta dags þrátt fyrir erfið veikindi:
Óttar vantar aðeins hlíf,
axlar þunga byrði.
Yrkir sig í sátt við líf
sem er einskis virði.
Vín er ekkert voða gott,
varla tóbak heldur.
Að vera edrú finnst mér flott
og fínt að vera geldur.
Umsjón:
Árni Geirhjörtur Jónsson