Hátíðarræða Sigmars Ó. Maríussonar

á vetrarfagnaði Átthagafélags Þórshafnar, 22. október 2016

„Ég ætla að segja frá harðsnúnu fótboltaliði í Þistilfirði. Það einkenndist af miklum áhuga og var íþróttin stunduð í frímínútum og eftir skóla á daginn. Nú heyrist mikið um þetta í fjölmiðlum og miklar peningafúlgur í sambandi við þennan merkilega leik. Hjá okkur var þessu öfugt farið, það var ekki króna í spilinu og liðum við nokkuð af þeim sökum.

Við fengum gamlan bolta hjá Ungmennafélaginu sem hafði munað sinn fífil fegri og var hann oftast sprunginn, en þá þurfti taka úr honum blöðruna og líma á hana bætur. Aðalviðgerðameistarinn var Viggi á Álandi, hann var snemma laginn í höndunum.

Nú er að nefna völlinn sjálfan. Það var tún Eggerts í Dal en þar var skólinn um þessar mundir, en þetta var farskóli í þá daga eins og margir vita sem eldri eru. Mörkin voru tvær og tvær hrossataðshrúgur og stærð vallar ekki í samræmi við alþjóðareglur, sem sagt engin stöng og engin þverslá. Þetta var frjálslegur og skemmtilegur leikur og stundum var bara notað eitt mark og gekk þá allt hraðara fyrir sig – og mætti vel athuga það í dag. Ég var 9 ára þennan vetur og ekki byrjaður í skóla en fékk að vera með, en skólaskylda þá var frá 10 ára aldri. Vigfús á Syðra-Álandi var aðaldriffjöðrin – hann prjónaði á okkur svokallaðar hárkollur, það var 2-3 cm breitt hand um höfuðið og kross yfir og var þetta alveg ómissandi í boltanum en geymt í vasanum í kennslustundum. Þeir yngri voru enn á stuttbuxnaskeiðinu en þeir sem komnir voru undir fermingu komnir í síðbuxur sem var mikið upphefð. Allir voru á gúmmískóm eða stígvélum í boltanum.

Leikmenn voru: Holli á Fjallaseli, hann var léttur á sér og hljóp hratt. Kobbi á Brekknakoti sem var hávær og skemmtilegur. Bragi í Dal, flinkur leikmaður. Hjalti í Flögu, harðfylginn. Bói á Svalbarði (Vilhjálmur Þorláksson) hljóp hægt en var ómissandi í marki. Maddi í Hvammi, langur og mjór og hraðskreiður. Allir voru dómarar og hrópaði hver upp í annan: Mál – mál! Þá var ekki sagt mark, heldur mál.

Af öllu þessu hnjaski hnignaði aumingja boltanum mjög og þar kom að ekki var hægt að líma blöðruna lengur. Var þá tekið til þess ráðs að troða boltann upp með heyi, og var hann ekki eins skemmtilegur eftir það. Þar kom svo að lokum að yfirleðrið var komið í hengla og fór þá að dofna yfir íþróttinni. Þá datt einhverjum í hug notast mætti við selshaus sem lá í reiðuleysi. Reyndist hann frekar illa, fékk fljótt glóðarauga og sprungna vör og ekki notalegt að skalla hann, enda flaug hann ekki hátt, eðli sínu samkvæmt.

Eftir þetta var farið í feluleik, sem alltaf var jafnspennandi, sérstaklega eftir að rökkva tók, og fleiri leiki, svo sem Fallin spýta og Yfir.

Sumir þessara góðu vina sem ég nefndi eru nú farnir á vit feðra sinna og ekki er mér kunnugt um að þeir hafi náð nokkrum frama í boltaíþróttinni. En vel og fallega var farið af stað.“

 

---

 

„Flugmarkálkurinn okkar, Aðalbjörn Arngrímsson, sem hjálpaði almættinu að gera þennan ágæta Sauðanesflugvöll sem reyndist vel, var fórnfús í starfi og faðir flugvallarins og frumkvöðull í að fá rafmagn í byggðarlagið og seinna sjónvarp og fleira mætti nefna. Hann var stundum í gamla daga kallaður Ljósapabbi, sem er heiðursnafn.

Ekki held ég að launin hafi alltaf verið há þegar hann var í þessum útréttingum fyrir sitt byggðarlag og starf hans fyrir flugfélagið meira og minna sjálfboðavinna.

Kunnugleg var röddin þegar Douglasinn var að koma frá Akureyri og farinn að nálgast. Þá greip hann míkrófóninn, búinn að senda einhvern ungan mann út að vindmæla: „Faxi – Alfreð, Faxi – Alfreð, Þórshöfn Radíó kallar, Faxi – Alfreð, Faxi – Alfreð, Þórshöfn Radíó.“

Áberandi var að þessi velunnari okkar vildi að allir ferðuðust á sem hagkvæmastan máta. Og því var það eitt sinn að hann sendi frá sér fulla vél til Akureyrar sem oftar. Eftir hæfilegan tíma er hringt til hans og ókunnugleg karlmannsrödd segir: „Það var að koma frá þér vél, Aðalbjörn, og ein miðaldra frú, Ólöf Jóhannsdóttir (Lóa Dodda) er á barnafargjaldi. Hvernig víkur því við?“ Ekki stóð á svarinu: „Hún er svo mögur, vesalingurinn.“