Endalaus fegurð

Eftir hálfs mánaðar reisu á húsbílnum sný ég aftur í borgarysinn. Veðrið lék við okkur ferðalangana, það var barasta sól og blíða allan tímann. Hvítir sandar, klettar og fjöll, sögustaðir, stórkostlegt landslag, Ég tók myndina út um bílgluggann í Örlygshöfn, Arwen virðir fyrir sér endalausa fegurð Vestfjarða á einum sólskinsdeginum. Ferðasagan bíður betri tíma.

Fyrsta ferðalag sumarsins var á hið fagra Snæfellsnes. Dísin Arwen hegðaði sér mjög vel í ferðinni en vildi ekki éta matinn sinn, heldur kaus að ræna grillmat og eggjabrauði frá okkur ferðalöngunum. Fyrri nóttina var gist í Grundarfirði á fínu tjaldstæði þar sem var nóg pláss og snyrtileg salerni. Grundarfjörður er bæði fallegur og menningarlegur bær, þar er fínasta sundlaug, sólsetrið yndislegt og höfnin fögur. Á nesinu var mikil umferð um helgina og seinni nóttina gistum við á týpísku tjaldstæði við Arnarstapa þar sem úði og grúði af Íslendingum á risapallbílum með fjórhjól, kajaka, felli- og hjólhýsi fyrir milljónir, gaulandi slagara fram undir morgun. Við Arnarstapa er mikið fuglalíf og ég skil ekki í því hvað krían er þrautseig að koma þarna ár eftir ár eins og ágangurinn er á varpsvæðinu og sjófuglar hafa tæpast frið heldur fyrir glápi túrista.  Veðrið var yndislegt, ótrúlega hlýtt og milt og sólin bakaði okkur.  Inga fór á hestbak og í sund á Lýsuhóli eins og þaulvön sveitastelpa. Reisan endaði í Hyrnunni í Borgarnesi, með viðbjóðslegum hammara, á meðan átti Arwen að bíða í bílnum en gelti stanslaust og var við það að fá taugaáfall.

Ég kláraði bókina um helgina

Við fórum í smáútilegu á húsbílnum um helgina. Aðallega til að kanna hvernig Arwen tæki því að hossast í bílnum. Við fórum á bara stutt, gistum á Króksmýri í Reykjanesfólkvangi, það er hugguleg grasflöt með litlum bunulæk og salernisaðstöðu. Við Arwen vorum afturí á leiðinni, hún átti að liggja eða sitja í bælinu sínu og ég var við hlið hennar, klappaði henni og hughreysti hana eftir föngum. Hún var óörugg og vældi smá en lét sig hafa það til að byrja með, stutt í einu. En þegar leið á ferðalagið var hún alveg hætt að þola þetta, var sífellt að standa upp og vesenast. Samt var þetta ekki nema tæpur klukkutími, að vísu á holóttum vegi. Í útilegunni var hún hin glaðasta og lék allar hundakúnstir. Við vorum ekki bjartsýn á heimferðina. Ég fékk þá snilldarhugmynd að prófa að hafa hana frammí, við hliðina á mér en þar eru sæti fyrir þrjá. Er skemmst frá því að segja að hún kúrði hálf ofan á mér alla leiðina, ég hélt utan um hana með báðum höndum og hún æmti hvorki né skræmti. Hún breyttist í stóran og níðþungan kjölturakka. Hún var bara eins og fín frú, horfði pollróleg út um gluggana og hjúfraði sig svo að mér. Nú er bara spurning hvort við getum látið þetta viðgangast og hvort þetta er hægt á langferðum.