Útivist

Fulldempað rafmagnshjól, endalausir möguleikar

Frá því ég byrjaði að hjóla af einhverju viti árið 2016 hefur margt breyst, bæði í bransanum og hjá mér sem hjólreiðakonu. Ég fór frá því að nota hjólið sem fararskjóta til og frá vinnu yfir í að brúka það mér til skemmtunar, sem heilsubót, áskorun um að fara út fyrir þægindaramma, og til samveru með karli mínum. Nú er staðan aftur þannig að ég á tvö hjól, racerinn minn rauða og svo rafmagnshjól en gamla Wheelerinn gaf ég frá mér fyrir löngu.

Fulldempað rafmagnshjól gaf Brynjar mér í haustið 2021 en hann tosar mig alltaf lengra en ég held ég geti, þori og vilji sjálf. Hann fékk sér slíkt sjálfur sumarið áður og það breytti alveg gangi leiksins. Algjör bylting enda hafði þessi tegund hjólreiða slegið í gegn um þessar mundir, ekki síst meðal miðaldra fólks. En vel að merkja; ekki falla í þá gryfju að kaupa ódýrt hjól sem ekki er fulldempað. Það verður fljótt stirt og leiðigjarnt að hjóla á því.

Hjólið mitt er risastórt og í rauninni alltof stórt fyrir píslina mig – 16″ og 25 kg sanseraður fjólublár hlunkur með þremur hraðastillingum og fullt af gírum. Allt rafmagnsknúið, svo einfalt og þægilegt að skipta um gír. Batteríið er líka stórt, ég kemst 80 km á því fullhlöðnu. Fyrst var ég afar klaufsk á þessu flykki en B datt í hug að það væri sniðugt fyrir mig að byrja ferilinn á því að hjóla gamla veginn upp Kambana! Ekki alveg byrjendaverkefni. Ég steyptist síðan á hausinn á því hér á jafnsléttu á Hlíðarveginum rétt fyrir jól fyrir einberan klaufaskap og braut á mér öxlina. En eftir því sem ég æfði mig meira gekk allt betur og ég varð öruggari og sífellt djarfari.

Ég kemst allt á þessu hjóli og það er svo frábært! Allt öðru vísi hjólreiðar en á racernum en hvort tveggja er gaman. Það er snilld að geta gripið í Boozt-stillinguna til að ýta sér upp erfiðar og torfærar brekkur, fara á Eco niður brekkur til að spara rafmagn og Trail til að príla fjallastíga! Hjólið fékk ég auðvitað í Everest, það er sama merki og racerinn minn, og heitir Stevens E-Inception ED 7.6.1 GTF. Það gefur mér færi á að hjóla á allskonar undirlagi, á krókóttum stígum eins td í Heiðmörk, í drullu og vatni, fjörusandi, grýttri götu og snjó og ís á nöglum.

Það er hrikalega gaman að hjóla um malar- og skógarstíga, moldartroðninga og upp torfærar brekkur eins og ekkert sé. Dekkin eru mjúk og breið og gleypa allar misfellur svo það er hreinlega eins og að svífa á hjólinu. Margar góðar stundir hef ég átt á þessu dásamlega hjóli en hátindurinn var líklega þegar við B hjóluðum upp á Úlfarsfell og niður aftur!

Frábært ferðalag

Ég hef víða farið um landið á frækna húsbílnum okkar stjörnuparsins og jafnan haldið ferðadagbók sem ég birti hér á vefnum. Í breytingum á útliti vefsins fyrir löngu týndi ég þeim og fann þær aldrei aftur. Því var ég glöð að rekast á þessa pdf ferðasögu í möppu í tölvunni í gær og rifja upp dásamlega daga meðan frostið bítur kinn.

Húsbílareisan 2012

 

cropped-mg_2924.jpg

Nýr fákur

0014145_2018_stevens_izoard

Það  hefur blundað í mér lengi að fá mér léttara hjól. Minn góði Wheeler er í toppstandi en ansi er hann þungstígur þrátt fyrir 21 gír. Svo ég fékk mér eitt fislétt í Everest í gær, 8.5 kg, og nú á ég tvö hjól sem bæði eru gangfær. Það stríðir gegn öllu í mínu uppeldi þar sem nægjusemi var dyggð, það stríðir líka gegn hugsjón minni um að kaupa ekki meira dót en ég læt mig hafa það. Ofan í kaupið þarf nýi fákurinn sérstaka pedala og skó, hraðamæli og rassmjúkar hjólabuxur. En ég hlakka mikið til að hleypa þessum í sumar.

Hjólað í vinnuna

cross-lite-620l

Mynd: everest.is

Eftir að hafa verið bíllaus í hálft ár í Tékklandi gat ég ekki hugsað mér að fara aftur að nota bíl til að fara í vinnuna. Ég minntist þess að hafa forðum lært að hjóla og hugsaði mér gott til glóðarinnar að rifja upp þá takta. Þjóta áfram með vindinn í hárinu, rjóð af súrefni og áreynslu, í spandexgalla með sportröndum yfir vöðvastælt læri og stinna þjóhnappa. Ég minntist þess einnig að hafa forðum eignast reiðhjól, glæstan og óslitinn Wheeler gæðing úr Everest (sbr. mynd). Hann var því grafinn upp úr haug af drasli í bílskúrnum, reyndist hann býsna rykfallinn og alveg loftlaus. Ég skólpaði af hjólhestinum, setti upp huggulegan stand fyrir vatnsflöskuna, keypti lugt, körfu og ofursmartan hjálm og þóttist fær í flestan sjó. En margt hefur greinilega breyst í hjólahönnun á þessum áratugum sem liðnir eru frá því ég steig pedala síðast. Gírarnir eru t.d. þrisvar sinnum fleiri á mínu hjóli en ég hélt… En þegar átti að dæla lofti í dekkin reyndist ventill ekki lengur vera eins og áður var og ekki pumpa heldur.Tvö kerfi eru í gangi, evrópskt og amerískt, sem þurfa hvort sína pumpu. Og á mínu hjóli er amerískt system, ofurviðkvæmt og óskiljanlegt og allt loft þrýstist út við minnstu snertingu. Í fálminu við að koma pumpunni uppá ventilinn, spýttist hann af og hvarf í draslahauginn í bílskúrnum. Eftir að hafa sótt varahluti um langan veg og bisað heilmikið við pumpuna tókst mér að fylla dekkin lofti og svífa loksins af stað. Merkilegt hvað hægt er að gera einfalda hluti flókna, hvað var að gamla pumpukerfinu?

Allt gekk síðan eins og í sögu og ég fíla frelsið sem fylgir því að hjóla um götur og stíga, fylla lungun af súrefni, virkja ónotaða vöðva og hreinsa hugann um leið. Svo vildi ekki betur til í morgun en að keðjan hrökk af tannhjólinu í miðjum hjólatúr. Mig rámaði í að forðum daga var keðja svo strekkt að það var engin leið að koma henni uppá aftur nema með miklu afli, handalagni og hugviti en ekkert af þessu var mér tiltækt á þessari stundu. Hvað var þá til bragðs að taka? Gefast upp? Teyma hjólið í hlað? Hringja í viðgerðarmann? Nei, fjandakornið. En þá hugkvæmdist mér að líta nú aðeins  á keðjuverkið í stað þess að horfa til himins og bíða eftir kraftaverki. Sá ég þá að keðjan var sultuslök, hún hvíldi á litlu hjól að aftan á sveigjanlegum armi og enginn vandi að vippa henni á sinn stað á núll, einni. Hvílíkar framfarir í hönnun og notendaviðmóti frá því sem áður var.

Ég er orðin bæði ráðsnjöll og stælt síðan ég byrjaði að hjóla í vinnuna.